Kolejny dzień zwiedzania Dżakarty. Tym razem będzie co nieco o pociągach, a także o Pomniku Narodowym (Monumen Nasional, aka Monas), Meczecie Istiqlal (Masjid Istiqlal) i Katedrze rzymskokatolickiej (Gereja Katedral Jakarta).
Katedra w Dżakarcie stoi naprzeciwko wejścia do meczetu (zdjęcie powyżej). Po prawdzie, to najpierw była katedra (1901), potem meczet. Poniżej parę zdjęć.
Następnie, i na koniec Monas czyli Pomnik Narodowy, o wysokości 132 m. Na dole mieści się muzeum historii Indonezji (dioramy opisane po indonezyjsku i angielsku), na górze - taras widokowy (115 m). Wokół Monasu są reliefy związane z historią Indonezji. Tu również próbowali mnie naciągnąć mimo oficjalnej wywieszonej na okienku. ;)
Wracałam już droższym pociągiem, żeby nie narazić się na towarzystwo karaluchów. ;) Na tym dniu (6 września 2012) kończy się mój samotny pobyt w Dżakarcie. Następne trzy dni to oficjalne otwarcie programu Darmasiswa.
Jechałam oczywiście ze stacji Jakarta Kota, o której wspomniałam w poprzednim wpisie. W cenę biletu pociągu klasy ekonomicznej (kelas ekonomi), za jedyne 1.500 Rupii za osobę, wliczone są następujące atrakcje: zasyfiony i popsuty wiatrak na suficie, pasażerowie na gapę (karaluchy), otwarte drzwi podczas jazdy (musi być przewiew), sprzedawcy mydła i powidła chodzący po pociągu, żebracy (sprzątający lub zgarniający śmieci i w ten sposób próbujący zarobić). Acha, i oczywiście trzeba trzymać swój bagaż, bo o kradzieże przy otwartych drzwiach pociągu (i niezbyt dużej prędkości) nietrudno. Jak dla mnie, nigdy więcej. Poniżej parę zdjęć, tylko ostatnie jest z mojego pociągu.
Po wysiadce z pociągu, jeszcze na stacji (niedaleko meczetu), przywitał mnie następujący widok:
Meczet Istiqlal (arab. Niepodległość) jest naprawdę piękny. Zaprojektował go Frederich Silaban, indonezyjski protestant. Jest to największy meczet w Indonezji i zarazem Azji Południowo-Wschodniej, mogący pomieścić ponad 120.000 wiernych. Meczet otwarto 22 lutego 1978 r. Poniżej zdjęcia z wewnątrz, widok na dziedziniec (w oddali w prawym górnym rogu widoczny jest Monas) i z dziedzińca. Zdjęcie przy tablicy zrobione jest naprzeciw wejścia do Katedry.
Katedra w Dżakarcie stoi naprzeciwko wejścia do meczetu (zdjęcie powyżej). Po prawdzie, to najpierw była katedra (1901), potem meczet. Poniżej parę zdjęć.
Następnie, i na koniec Monas czyli Pomnik Narodowy, o wysokości 132 m. Na dole mieści się muzeum historii Indonezji (dioramy opisane po indonezyjsku i angielsku), na górze - taras widokowy (115 m). Wokół Monasu są reliefy związane z historią Indonezji. Tu również próbowali mnie naciągnąć mimo oficjalnej wywieszonej na okienku. ;)
Wracałam już droższym pociągiem, żeby nie narazić się na towarzystwo karaluchów. ;) Na tym dniu (6 września 2012) kończy się mój samotny pobyt w Dżakarcie. Następne trzy dni to oficjalne otwarcie programu Darmasiswa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz